Posted in Mobile Mercy Ministry Teams
Van 20 februari t/m 1 maart gingen we naar Letland om daar mensen te helpen en het Evangelie te verspreiden. Hieronder een van de deelnemers “Tineke” aan het woord hoe zij de reis heeft ervaren!
Na een lange busreis vanuit Nederland waren we zaterdagavond dan eindelijk in Letland; Rezekne. Hier stond in het centrum de school waar we gingen slapen, eten en meetings zouden hebben. Dit jaar zou anders zijn dan andere jaren, want rondom Rezekne waren nog 4 dorpen waar hulpgoederen heen zouden gaan. Slapen in een hal, 3 douches en 2 kinderWC’s: het is primitief maar echt enorm gezellig! Omdat wij een dag eerder gearriveerd waren werd ons gevraagd om zondags al een vrachtwagen uit te pakken en de spullen in het Cultuurhuis neer te zetten. De Cultuurhuizen van alle locaties speelden een centrale rol. Hier werden vrouwenmeetings, kinderclubs, concerten, kledingmarkten gehouden en hier werden tevens de voedselpakketten gemaakt en ook de bevoorrading lag hier. Elke ochtend gezamenlijk ontbijten, voor zover dat kon en daarna standaard een meeting met aanbidding en onderwijs. Maandag en dinsdag is de hele groep (340 mensen uit 32 verschillende landen) bezig geweest om alle voedsel en kleding in de cultuurhuizen te krijgen. Vanaf woensdag gingen we naar de mensen en begon de echte outreach. Je kreeg een lijst met adressen die via de sociale dienst waren verkregen en ging de rest van de week erop uit met een klein team van 4 of 5 mensen inclusief vertaler.
Voor mij persoonlijk was deze outreach anders dan 3 jaar geleden, toen waren we in Jekapils. Ik ging deze keer namelijk alleen omdat ik wou ervaren hoe dat zou zijn. Wanneer je met vrienden gaat is dat heel gezellig maar is er minder ruimte voor nieuwe contacten. Dit jaar heb ik in een dag tijd meer mensen gesproken dan 3 jaar geleden in een hele week. Het is geweldig om met zo’n groot team iets te kunnen betekenen voor mensen die het niet breed hebben of bv invalide of werkloos zijn. Gebed werd door de mensen altijd erg gewaardeerd, we zijn amper mensen tegen gekomen die dit niet wilden. Door te bidden voor mensen, je geloof te belijden en ook onderwijs te krijgen leer je zelf ook een heleboel dingen. Je word stilgezet bij wat je nu eigenlijk gelooft, hoe je voor iemand bidt, wat je moet bidden, hoe je uitlegt waarom je gelooft etc. Bovendien is alles in het Engels dus je Engelse skills worden gelijk bijgewerkt. Op het moment dat je merkt dat je gebed uitwerking heeft en mensen warm worden van binnen als je je hand op ze legt, bevestigt dat alleen maar meer dat God zo dicht bij ons wil zijn en dat Hij door ons heen wil werken.
Voor mij was het mooiste moment toen we een huis zochten maar geen weg er naartoe konden vinden. We belden vervolgens het gezin waar we heen zouden gaan en ze vroegen waar we waren. ‘We staan op het kruispunt’ zeiden we. ‘Er is geen weg naar ons huis dus ik kom wel naar jullie toe… te paard!’ kregen we te horen. Dus wij enthousiast die auto uit en kijken wanneer ze eraan kwamen. Komt er een werkpaard aan met daarachter een zelfgemaakte kar waarop een man zat met een grote bontmuts op. ‘Wat moeten jullie?’ vroeg hij en we legden uit dat we een groep christenen waren die voedselpakketten rond brachten naar de mensen in verschillende dorpen. Hij vond het bijzonder dat we dit werk deden en vertelde vervolgens dat hij was opgelicht door een werkgever en nog een hoop geld moest krijgen, hij had alleen in de zomer werk. We vroegen of we voor hem mochten bidden, voor een nieuwe baan en dat mocht. Daar stonden we dan te bidden, midden op de weg met een paard en wagen, een man met een bontmuts, zijn schoondochter en een paar christenen uit 4 verschillende landen. Geweldig!
